شعله افكن‌ها بيشتر برای از بين بردن تمامی گياهان هرز زمين‌های كشاورزی كه به دلايلی نمی‌توان در آن‌ها از علف‌كش استفاده كرد، به ويژه در جاهايی كه گياهان سوخ‌دار چند ساله، درون خاك، زمستان – گذرانی می‌كنند، به كار می روند. در زمين‌های كوچك از شعله‌افكن‌های كوچك و در زمين‌های بزرگ از شعله‌افكن‌های بزرگی كه با تراكتور كشيده می‌شوند استفاده می‌شود.
گاهی هم شعله افكن‌ها برای محصول‌هايی كه ميوه آن‌ها برداشت شده، ولی بقايای گياهی آن‌ها روی زمين باقيمانده به كار گرفته می‌شوند و بدين وسيله آفات و بيماری‌ها را نيز كنترل می‌كنند. در موقع استفاده از شعله افكن‌های بزرگی كه با تراكتور كشيده می‌شوند، تراكتور با سرعت حدود 4 تا 7 كيلومتر در ساعت حركت می‌كند و شعله افكن‌ها با زاويه 45 درجه، روی علف‌های هرز قرار می گيرند، به طوری كه بتوانند قسمت‌های حساس گياه را بسوزانند. شعله بايد آنقدر نگه داشته شود كه برگها درجا پيچيده شوند و بسوزند. گاهی لازم است كه شعله افكنی سه تا پنج بار تكرار شود.
شعله‌افكن‌ها بيشتر از نفت، گازوئيل و يا گازهای پروپان يا بوتان استفاده می‌كنند. به نظر می‌رسد كه زدودن علف‌های هرز با استفاده از شعله‌افكن بسيار پرهزينه و وقت‌گير است. بنابراين توانايی رقابت با علف‌كش‌ها را ندارد.
در ايران برای حذف علف‌هرز مور (مرغ) در چمن‌هايی كه آلوده شده‌اند، ابتدا خاك باغچه‌ای را كه به اين علف هرز آلوده است دست كم تا 30 سانتی‌متری يا تا جايی كه ريشه‌ها نفوذ كرده‌اند برمی‌دارند و زير آن را با شعله افكن می‌سوزانند، سپس با خاك تازه و غير آلوده باغچه را پر ساخته دوباره چمن كاری می‌كنند.